Słoneczna niedziela kwietnia. W ogrodach forsycje, mlecze, tulipany, magnolia jak panna młoda w sukni ślubnej, obsypane kwieciem wiśnie, jabłonie, mirabelki, nie pachną ale wiadomo, że będą. Wśród młodych listków brzozy świergocąc uwija się ptactwo. Wymarzony dzień na rodzinny spacer po mszy. 

            Nowy, murowany kościół stoi na skraju miasta. Dalej, aż do rzeki, ciągną się łąki, jasnozielone w promieniach słońca. Ścieżką przez łąkę idzie gęsiego nad rzekę odświętnie ubrana rodzina: młodsza córeczka w sukience cytrynowej, podskakując jak motylek, za nią starsza, prawie nastolatka, w błękitnej sukience w grochy – obrażona, bo chciała w spodniach;  matka w beżowej, szczelnie już wypełnionej sukience ciążowej, na końcu ojciec, w szarym garniturze, białej koszuli bez krawata.

            Minęło południe, parne i gorące, jakby szło na burzę. Ścieżka wydeptana przez wędkarzy zanurza się w przybrzeżne łoziny.  Od rzeki czuć zapach wilgotnego mułu. Ojciec zdejmuje marynarkę. 

            – Zaczekajcie! – krzyknęła matka z niepokojem, gdy obie córki zniknęły jej z oczu.

            – No weź je zawołaj – zwraca się do męża, przyspieszając kroku.

            Mąż wzrusza ramionami.

            – Daj im spokój. Przecież nie skoczą do wody.

            Ale jednak też przyspiesza.

            – Woda wciąż jest wysoka – zauważa matka i woła: - Nie zbliżajcie się do brzegu! Czekajcie na nas!

            Ojciec wchodzi za nią między wierzbowe zarośla. Wie, że zaraz kończą się krzaki i piaszczysty brzeg schodzi łagodnie do wody. Łozina obejmuje go ciasną plątaniną gałęzi. Po wiosennych przyborach pokryte są od dołu szarym osadem. Im niżej ku brzegowi opada ścieżka, tym wyżej podnosi się granica mułu.

            Kiedy przez rzednącą gęstwinę zalśniło lustro wody, zaschnięty muł sięgał już wierzchołków krzaków. Dopiero wtedy ojciec zauważył, że rzeka opadając naniosła też i zostawiła na gałęziach jakieś szarobure farfocle. Wisiały wszędzie, jak okiem sięgnąć. Przypominały cienką, brudną folię o dziwnie regularnych, podłużnych  kształtach. Ojciec wił się na wąskiej ścieżce, próbując uniknąć kontaktu z tym świństwem ale łozinowe witki raz po raz ocierały się obleśnie o jego białą koszulę, pozostawiając na niej obrzydliwe  smugi.  

            Nagle, tuż obok, poderwał się w ptak i z głośnym trzepotem przeleciał mu nad głową z mokrym strzępem w dziobie. Mężczyzna odruchowo zasłonił się ramieniem. Zwolnił, wzdrynął się ze wstrętem i wrzasnął:

            – Wracamy! – Okrzyk wymknął się spod kontroli i zabrzmiał bardziej histerycznie niż zamierzał.

            – Jak to? Co się stało? – usłyszał pytanie żony.

            – Wracamy, mówię! – powtórzył gniewnie, tonem nie znoszącym sprzeciwu. 

            Zawrócił i szybkim, coraz szybszym  krokiem, z wyraźnym poczuciem ulgi ruszył z powrotem na łąkę.

             Przystanął dopiero poza zasięgiem łoziny. Odwrócił się i  czekał na resztę rodziny. Najpierw z zarośli wyłoniła się starsza córka z wyrazem pretensji na twarzy.

            – O co ci chodzi, tato?

            Nim zdążył wymyślić odpowiedź, z krzaków wyskoczyła w wesołych  podrygach młodsza.

            – Tatusiu, tatusiu! – wołała radośnie. – Zobacz! Mam dla ciebie bukiecik.

            Trzymając jedną rączkę za plecami stanęła przed ojcem  z rozbrajającym usmiechem. Wygięła się wdzięcznie do tyłu i wysunęła rękę zza pleców. W ściśniętej piąstce podała mu pęk pokrytych mułem strzępów.        

            Ojciec odskoczył z wrzaskiem jak oparzony:

            – Wyrzuć to, kurwa! Natychmiast to wyrzuć!

            I wtedy, posapując, wytoczyła się na łąkę matka. 

            – Ble! – rzuciła starsza z obrzydzeniem, dodając ze znawstwem:  – Przecież to są zwykłe kondony.

            – Nie kondony tylko kondomy – poprawiła ją matka. –  A w ogóle to skąd ty wiesz, co to jest?

            W oddali zagrzmiało.